el alma esta en el cerebro

EL ALMA ESTA EN EL CEREBRO

Unha viaxe polo descoñecido mundo do cerebro no que historias anecdóticas se entremesturan con aportacions de cientificos actuais e co descubrimento do cerebro,no que aprender por medio de historias o apasionante funcionamento do cerebro e os seus "segredos".
Nel contanse dende o mais simple e comprensible caso de perspicacia comercial(como no que se da a coñecer como en alguns comercios a roupa e os espazos estan totalmente estudados)ata a historia de cientificos(coma Thomas Willis)que tanto aportaron a este ambito do saber,e todo esto narrado dunha maneira coa que conforme vas avanzando vas completando as pezas do fascinante mundo do cerebro.

Valoración persoal:
O por que me gustou este libro e simple,pola facilidade de emprender unha viaxe ascensiva polo mundo do cerebro e as amenas anecdotas que a este acompañaban que che facian mais simple e entretida a comprensión.

intelixencia emocional

Intelixencia emocional

A intelixencia emocional é a capacidade para recoñecer sentimentos propios e alleos, e a habilidade para manexalos. O termo foi popularizado por Daniel Goleman, co seu soado libro: "Emotional Intelligence", publicado en 1995. Goleman estima que a intelixencia emocional pódese organizar en cinco capacidades:

-coñecer as emocións e sentimentos propios.

- manexalos.

- recoñecelos.

-crear a propia motivación.

- xestionar as relacións.

"Cun bico, manifestamos os nosos sentimentos e evocamos emocións"

Orixes do concepto.

O uso máis afastado dun concepto similar ao de intelixencia emocional remóntase a Charles Darwin, que indicou nos seus traballos a importancia da expresión emocional para a supervivencia e a adaptación. Aínda que as definicións tradicionais de intelixencia fan fincapé nos aspectos cognitivos, talles como a memoria e a capacidade de resolver problemas, varios influentes investigadores no ámbito do estudo da intelixencia comezan a recoñecer a importancia da ausencia de aspectos cognitivos.

Thorndike, en 1920, utilizou o termo intelixencia social para describir a habilidade de comprender e motivar a outras persoas.

David Wechsler en 1940, describe a influencia de factores non intelectivos sobre o comportamento intelixente, e sostén, ademais, que os nosos modelos de intelixencia non serán completos ata que non poidan describir adecuadamente estes factores.

En 1983, Howard Gardner, na súa Teoría das intelixencias múltiples

Frames of Mind: "The Theory of Multiple Intelligences" introduciu a idea de incluír tanto a intelixencia interpersoal (a capacidade para comprender as intencións, motivacións e desexos doutras persoas) e a intelixencia intrapersonal (a capacidade para comprenderse un mesmo, apreciar os sentimentos, temores e motivacións propios). Para Gardner, os indicadores de intelixencia, como o CI, non explican plenamente a capacidade cognitiva.

Polo tanto, aínda que os nomes dados ao concepto variaron, existe unha crenza común de que as definicións tradicionais de intelixencia non dan unha explicación exhaustiva das súas características.

O primeiro uso do termo intelixencia emocional xeralmente é atribuído a Wayne Payne, citado na súa tese doutoral:"Un estudo das emocións": O desenvolvemento da intelixencia emocional, de 1985.

Con todo, o termo "intelixencia emocional" había aparecido antes en textos de Leuner (1966). Greenspan tamén presentou en 1989 un modelo de IE, seguido por Salovey e Mayer (1990) e Goleman (1995).

Como resultado do crecente recoñecemento por parte dos profesionais da importancia e relevancia das emocións nos resultados do traballo, a investigación sobre o tema seguiu gañando impulso, pero non foi ata a publicación do soado libro de Daniel Goleman: Intelixencia Emocional: Por que pode importar máis que o concepto de cociente intelectual?, que se converteu en moi popular.

Un relevante artigo de Nancy Gibbs na revista Estafe, en 1995, do libro de Goleman foi o primeiro medio de comunicación interesado na IE. Posteriormente, os artigos da IE comezaron a aparecer cada vez con maior frecuencia a través dunha ampla gama de entidades académicas e puntos de venda populares. Aspectos biolóxicos.Para comprender o gran poder das emocións sobre a mente pensante ?e a causa do frecuente conflito existente entre os sentimentos e a razón? debemos considerar a forma en que evolucionou o cerebro.

A rexión máis primitiva do cerebro é o tronco encefálico, que regula as funcións vitais básicas, como a respiración ou o metabolismo, e compartímolo con todas aquelas especies que dispón de sistema nervioso, aínda que sexa moi rudimentario. Deste cerebro primitivo emerxeron os centros emocionais que, millóns de anos máis tarde, deron lugar ao cerebro pensante: o neocórtex. O feito de que o cerebro emocional sexa moi anterior ao racional e que este sexa unha derivación daquel, revela con claridade as auténticas relacións existentes entre o pensamento e o sentimento.

O neocórtex permite un aumento da sutileza e a complexidade da vida emocional, aínda que non goberna a totalidade da vida emocional porque, nestes asuntos, delega o seu labor no sistema límbico. Isto é o que confire aos centros da emoción un poder extraordinario para influír no funcionamento global do cerebro, incluíndo aos centros do pensamento.

A sede das paixóns,a amígdala cerebral e o hipocampo foron dúas pezas crave do primitivo «cerebro olfativo» que, ao longo do proceso evolutivo, terminou dando orixe ao córtex e posteriormente ao neocórtex. A amígdala está especializada nas cuestións emocionais e considéralla unha estrutura limbica moi ligada aos procesos da aprendizaxe e a memoria Constitúe unha especie de depósito da memoria emocional. É a encargada de activar a secreción de doses masivas de noradrenalina, que estimula os sentidos e pon ao cerebro en estado de alerta.

LeDoux descubriu que a primeira zona cerebral pola que pasan os sinais sensoriais procedentes dos ollos ou dos oídos é o tálamo e, a partir de aí e a través dunha soa sinapsis, a amígdala. Outra vía procedente do tálamo leva o sinal ata o neocórtex ?o cerebro pensante?, permitindo que a amígdala comece a responder antes de que o neocórtex pondere a información. Segundo LeDoux: «anatomicamente falando, o sistema emocional pode actuar independentemente do neocórtex. Existen certas reaccións e recordos emocionais que teñen lugar sen a menor participación cognitiva consciente».

A memoria emocional As opinións inconscientes son recordos emocionais que se almacenan na amígdala. O hipocampo rexistra os feitos puros, e a amígdala é a encargada de rexistrar o «clima emocional» que acompaña a estes feitos.Para LeDoux: «o hipocampo é unha estrutura fundamental para recoñecer un rostro como o da súa curmá, pero é a amígdala a que lle agrega o clima emocional de que non parece tela en moita estima». Isto significa que o cerebro dispón de dous sistemas de rexistro, un para os feitos ordinarios e outro para os recordos cunha intensa carga emocional.

Un sistema de alarma anticuado No cambiante mundo social, un dos inconvenientes deste sistema de alarma neuronal é que, con máis frecuencia da desexable, a mensaxe de urxencia mandado pola amígdala adoita ser obsoleto. A amígdala examina a experiencia presente e compáraa co que sucedeu no pasado, utilizando un método asociativo, equiparando situacións polo mero feito de compartir uns poucos trazos característicos similares, facendo reaccionar con respostas que foron gravadas moito tempo atrás, ás veces obsoletas.

En opinión de LeDoux, a interacción entre o neno e os seus coidadores durante os primeiros anos de vida constitúe unha auténtica aprendizaxe emocional, e é tan poderoso e resulta tan difícil de comprender para o adulto porque está gravado na amígdala co basto sinal non verbal propia da vida emocional. O que explica o desconcerto ante os nosos propios estalidos emocionais é que adoitan datar dun período tan cedo que as cousas desconcertábannos e nin sequera dispuñamos de palabras para comprender o que sucedía. Cando as emocións son rápidas e bastas a importancia evolutiva de ofrecer unha resposta rápida que permitise gañar uns milisegundos críticos ante as situacións perigosas, é moi probable que salvasen a vida de moitos dos nosos antepasados, porque esa configuración quedou impresa no cerebro de todo protomamifero, incluíndo os humanos.

Para LeDoux: «O rudimentario cerebro menor dos mamíferos é o principal cerebro dos non mamíferos, un cerebro que permite unha resposta emocional moi veloz. Pero, aínda que veloz, trátase tamén, ao mesmo tempo, dunha resposta moi basta, porque as células implicadas só permiten un procesamiento rápido, pero tamén impreciso», e estas rudimentarias confusións emocionais ?baseadas en sentir antes que en pensar? son as «emocións precognitivas».

O xestor das emocións A amígdala prepara unha reacción emocional ansiosa e impulsiva, pero outra parte do cerebro encárgase de elaborar unha resposta máis adecuada. O regulador cerebral que desconecta os impulsos da amígdala parece atoparse no extremo dunha vía nerviosa que vai ao neocórtex, no lóbulo prefrontal. A área prefrontal constitúe unha especie de modulador das respostas proporcionadas pola amígdala e outras rexións do sistema límbico, permitindo a emisión dunha resposta máis analítica e proporcionada. O lóbulo prefrontal esquerdo parece formar parte dun circuíto que se encarga de desconectar ?ou atenuar parcialmente? os impulsos emocionais máis perturbadores.

O vandalismo en wikis é outro exemplo de actuación con perturbación emocional.Harmonizando emoción e pensamento as conexións existentes entre a amígdala (e as estruturas límbicas) e o neocórtex constitúen o centro de xestión entre os pensamentos e os sentimentos. Esta vía nerviosa explicaría o motivo polo cal a emoción é fundamental para pensar eficazmente, tomar decisións intelixentes e permitimos pensar con claridade.

A cortiza prefrontal é a rexión cerebral que se encarga da «memoria de traballo». Cando estamos emocionalmente perturbados, adoitamos dicir que «non podemos pensar ben» e permite explicar por que a tensión emocional prolongada pode obstaculizar as facultades intelectuais do neno e dificultar así a súa capacidade de aprendizaxe. Os nenos impulsivos e ansiosos, a miúdo desorganizados e problemáticos, parecen ter un escaso control prefrontal sobre os seus impulsos límbicos. Este tipo de nenos presenta un elevado risco de problemas de fracaso escolar, alcoholismo e delincuencia, pero non tanto porque o seu potencial intelectual sexa baixo senón porque o seu control sobre a súa vida emocional áchase severamente restrinxido.

As emocións son importantes para o exercicio da razón. Entre o sentir e o pensar, a emoción guía as nosas decisións, traballando coa mente racional e capacitando ?ou incapacitando? ao pensamento mesmo. Do mesmo xeito, o cerebro pensante desempeña un papel fundamental nas nosas emocións, exceptuando aqueles momentos nos que as emocións desbórdanse e o cerebro emocional asume por completo o control da situación. En certo xeito, temos dous cerebros e dúas clases diferentes de intelixencia: a intelixencia racional e a intelixencia emocional e o noso funcionamento vital está determinado por ambos.

Daniel Goleman, psicólogo norteamericano, baixo o termo de "Intelixencia Emocional" recolle o pensamento de numerosos científicos do comportamento humano que cuestionan o valor da intelixencia racional como predictor de éxito nas tarefas concretas da vida, nos diversos ámbitos da familia, os negocios, a toma de decisións, o desempeño profesional, etc. Citando numerosos estudos Goleman conclúe que o Coeficiente Intelectual non é un bo predictor do desempeño exitoso. A intelixencia pura non garante un bo manexo das vicisitudes que se presentan e que é necesario enfrontar para ter éxito na vida. A Intelixencia Académica ten pouco que ver coa vida emocional, as persoas máis intelixentes poden afundirse nos perigos de paixóns desenfreadas ou impulsos incontrolables. Existen outros factores como a capacidade de motivarse e persistir fronte a decepcións, controlar o impulso, regular o humor, evitar que os trastornos diminúan a capacidade de pensar, mostrar empatía, etc., que constitúen un tipo de Intelixencia distinta á Racional e que inflúen máis significativamente no desempeño na vida.

O concepto de "Intelixencia Emocional" salienta o papel preponderante que exercen as emocións dentro do funcionamento psicolóxico dunha persoa cando esta se ve enfrontada a momentos difíciles e tarefas importantes: os perigos, as perdas dolorosas, a persistencia cara a unha meta a pesar dos fracasos, o enfrontar riscos, os conflitos cun compañeiro no traballo. En todas estas situacións hai unha involucración emocional que pode resultar nunha acción que culmine de modo exitoso ou ben interferir negativamente no desempeño final. Cada emoción ofrece unha disposición definida á acción, de maneira que o repertorio emocional da persoa e a súa forma de operar influirá decisivamente no éxito ou fracaso que obteña nas tarefas que emprenda. Este conxunto de habilidades de carácter socio-emocional é o que Goleman definiu como Intelixencia Emocional.

Esta pode dividirse en dúas áreas:

Intelixencia Intra-persoal: Capacidade de formar un modelo realista e preciso dun mesmo, tendo acceso aos propios sentimentos, e usalos como guías na conduta.

Intelixencia Inter-persoal: Capacidade de comprender aos demais; que os motiva, como operan, como relacionarse adecuadamente. Capacidade de recoñecer e reaccionar ante o humor, o temperamento e as emocións dos outros. A natureza da intelixencia emocional

As características da chamada intelixencia emocional son: a capacidade de motivarnos a nós mesmos, de perseverar no empeño a pesar das posibles frustracións, de controlar os impulsos, de diferir as gratificaciones, de regular os nosos propios estados de ánimo, de evitar que a angustia interfira coas nosas facultades racionais e a capacidade de empatizar e confiar nos demais Medición da intelixencia emocional e o CI

Non existe un test capaz de determinar o «grao de intelixencia emocional», a diferenza do que ocorre cos test que miden o cociente intelectual (CI). Jack Block, psicólogo da universidade de Berkeley, utilizou unha medida similar á intelixencia emocional que el denomina «capacidade adaptativa do ego», establecendo dous tipos teoricamente puros, aínda que os trazos máis sobresalientes difiren lixeiramente entre mulleres e homes:«Os homes que posúen unha elevada intelixencia emocional adoitan ser socialmente equilibrados, extrovertidos, alegres, pouco predispostos á timidez e a rumiar as súas preocupacións. Demostran estar dotados dunha notable capacidade para comprometerse coas causas e as persoas, adoitan adoptar responsabilidades, manteñen unha visión ética da vida e son afables e cariñosos nas súas relacións. A súa vida emocional é rica e apropiada; senten, en suma, a gusto consigo mesmos, cos seus semellantes e co universo social no que viven». «As mulleres emocionalmente intelixentes tenden a ser enérxicas e a expresar os seus sentimentos sen ambaxes, teñen unha visión positiva de si mesmas e para elas a vida sempre ten un sentido.

Do mesmo xeito que ocorre cos homes, adoitan ser abertas e sociables, expresan os seus sentimentos adecuadamente (en lugar de entregarse a arranques emocionais dos que posteriormente teñan que lamentarse) e soportan ben a tensión. O seu equilibrio social permítelles facer rapidamente novas amizades; senten o bastante a gusto consigo mesmas como para mostrarse alegres, espontáneas e abertas ás experiencias sensuais. E, a diferenza do que ocorre co tipo puro de muller cun elevado CI, raramente senten ansiosas, culpables ou se afogan nas súas preocupacións». «Os homes cun elevado CI caracterízanse por unha ampla gama de intereses e habilidades intelectuais e adoitan ser ambiciosos, produtivos, predicibles, tenaces e pouco dados a reparar nas súas propias necesidades. Tenden a ser críticos, condescendientes, aprensivos, inhibidos, a sentirse incómodos coa sexualidade e as experiencias sensoriais en xeral e son pouco expresivos, distantes e emocionalmente fríos e tranquilos». «A muller cun elevado CI manifesta unha previsible confianza intelectual, é capaz de expresar claramente os seus pensamentos, valora as cuestións teóricas e presenta un amplo abanico de intereses estéticos e intelectuais. Tamén tende a ser introspectiva, predisposta á ansiedade, á preocupación e a culpabilidade, e móstrase pouco disposta a expresar publicamente o seu enfado (aínda que poida expresalo dun modo indirecto)».

Estes retratos, obviamente, resultan caricaturescos pois toda persoa é o resultado da combinación entre o CI e a intelixencia emocional, en distintas proporcións, pero ofrecen unha visión moi instructiva do tipo de aptitudes específicas que ambas as dimensións poden achegar ao conxunto de calidades que constitúe unha persoa.

PROXECTO BLUE BRAIN

Un superordenador desvelará os misterios do pensamento, a percepción e a conciencia
Será a primeira vez que os científicos poidan observar o código eléctrico cerebral que nos serve para representar o mundo


Un novo sistema de cálculo desenvolvido por matemáticos suízos, unido á potencia do maior ordenador IBM, modelizará os circuítos neuronais do cerebro humano coa finalidade de descubrir os mecanismos biolóxicos do pensamento, a percepción, a conciencia e a representación subxectiva do mundo. Estará concluído en dez anos e a disposición dos científicos de todo o mundo. Chamado Cerebro Azul, este sistema suporá unha revolución na historia do coñecemento do cerebro: permitirá visualizar por vez primeira os microcircuitos formados polas neuronas. Por Eduardo Martínez.



A multinacional estadounidense IBM e o Brain Mind Institute de Suíza, pertencente á Escola Politécnica Federal de Lausanne (EPFL), acaban de lanzar o chamado Proxecto Cerebro Azul (Blue Brain Proyect, que pretende reproducir informáticamente un cerebro humano a todos os seus niveis, incluído o molecular.

A EPFL achega ao proxecto un sistema de cálculo de nova xeración que se axustará a un computador proporcionado polo xigante informático, do tipo BlueGene/L, capaz de alcanzar 22,8 teraflops (22.8 billóns de operacións por segundo), e que formará parte dos 15 computadores máis potentes do mundo. É a primeira vez que IBM pon toda a potencia das súas máquinas ao servizo das neurociencias. Os resultados destes traballos serán facilitados a científicos de todo o mundo.

Chamado Cerebro Azul, este sistema de cálculo asistido pola potencia do computador IBM, pretende construír un modelo inédito en tres dimensións do cerebro humano que suporá unha revolución na historia do coñecemento do cerebro: permitirá visualizar por vez primeira os microcircuitos formados polas neuronas.

O supercalculador servirá de soporte para construír a modelización do cerebro, que se desenvolverá por etapas ao longo de dez anos. A primeira fase centrarase no neocortex, unha das zonas cerebrais máis extensas e misteriosas. Esta primeira fase durará dous anos e partirá da base de datos xa elaborada polo EPFL sobre a estrutura neuronal do neurocortex de ratos.

Descubrir os misterios do pensamento

A finalidade última do proxecto é descubrir os misterios que rodean aos procesos cerebrais que rexen o pensamento, a memoria e a conciencia humana. Así mesmo, o proxecto pretende alcanzar unha mellor comprensión dalgunhas enfermidades de orixe cerebral, como o autismo, a esquizofrenia ou a depresión, ao mesmo tempo que se propón explorar posibles remedios a estas enfermidades.

Este obxectivo conseguirase creando unha contorna experimental o máis fiel posible á realidade que permita preparar coa maior certeza experiencias finais realizadas en persoas. Esta tarefa veuse aprazando historicamente á espera de significativos avances na potencia dos sistemas de cálculo, barreira que Cerebro Azul proponse superar coa alianza entre EPFL e IBM.

A nova ferramenta permitirá explorar as bases moleculares, estruturais e funcionais das conexións entre neuronas, así como estudar as súas disfuncionamientos, mediante técnicas de simulación virtual que superan a todas as empregadas ata agora, xa que ofrecerán posibilidades inéditas de visualizar experiencias neuronais a nivel de microcircuitos.

Será a primeira vez que os científicos poidan observar o código eléctrico cerebral, que nos serve para representar o mundo. A idea é que no proxecto fusiónense os coñecementos biolóxicos cos recursos informáticos, de maneira que poida realizarse a través dun programa informático un mapa detallado dos circuítos cerebrais.

Enormes posibilidades

Henry Markram, director do Brain Mind Institute, e os seus colegas, pasáronse os últimos dez anos construíndo unha base de datos da arquitectura neuronal do sistema Neocortical ou neocortex do cerebro, composto de dous lóbulos (esquerdo e dereito).

O lóbulo esquerdo desta rexión cerebral é o responsable das conexións e ?programas? necesarios para procesar a información que recibimos. O lóbulo dereito, pola súa banda, permite a capacidade asociativa, a visión, a audición e a intuición.

O sistema neocortical diferéncianos dos animais debido a que nos humanos alcanzou o peso e as interconexiones suficientes para permitir a comunicación a través dunha linguaxe racional. Deste sistema, con todo, só facemos uso do 10%, o que indica tanto un desaprovechamiento das nosas posibilidades como, á inversa, unha gran oportunidade de desenvolvemento que nos está esperando.

O equipo de investigación do Brain Mind Institute estudou con precisión o comportamento eléctrico das neuronas e definiu un conxunto de regras de conexión entre os diferentes tipos destas.

Ademais, partes minúsculas do cerebro dalgúns ratos foron mantidas con vida para ser estudadas con microscopios co fin de analizar as conexións nerviosas ou sinápticas das neuronas (a sinapsis é a zona na que dous neuronas se conectan).


Fases do proxecto

Desta forma, o BMI fíxose coa maior base de datos do mundo de neuronas individuais. Utilizando estes datos, a primeira fase do Poyecto Cerebro Azul consistirá en facer un prototipo da estrutura eléctrica das chamadas columnas neocorticales, que son circuítos eléctricos que se repiten no cerebro.

As columnas neocorticales son consideradas as unidades que forman a rede eléctrica do cerebro. Miden entre 0,5 e 2 milímetros, e conteñen desde 10 a 70.000 neuronas, dependendo de cada especie.

Unha vez que se complete a compilación dos datos, farase un modelo ou mapa das columnas para pasar á segunda fase do proxecto, que consistirá na elaboración de dous modelos máis.

Un deles será o modelo molecular, no que as neuronas atópanse implicadas. O outro reproducirá o comportamento das columnas neocorticales miles de veces, ata reproducir un sistema neocortical completo, e ata un prototipo do resto do cerebro.

Ás portas da conciencia

O proceso concluirá cando este modelo completo sexa estimulado e observado para ver como se comportan as diferentes partes do cerebro. Por exemplo, a información visual poderá introducirse no computador para ser recollida polo neocortex informatizado, de maneira que a resposta do Blue Brain poida observarse e estudarse.

Con esta revolucionaria ferramenta espérase que o cerebro abra os seus misterios ao home, e podamos coñecer o xeito en que funciona ao nivel máis complexo. Ata hoxe, o coñecemento que se posúe respecto dos procesos cerebrais básicos, como o pensamento e a conciencia, refírese máis aos mecanismos asociados a esta actividade que ao funcionamento neurológico que a regula ou inflúe.

Aínda que non hai dúbida de que todos os procesos mentais (pensamento, conciencia, imaxinación, recordos, memoria, ilusións ou emocións en xeral) son un produto do funcionamento cerebral, con todo estase topavía moi lonxe de comprender os mecanismos cerebrais que xeran estas actividades mentais. Profundar no coñecemento destes complexos procesos que tanto nos condicionan a vida, é o obxecto do Cerebro Azul.

http://www.youtube.com/watch?v=iNzrwh2Z2hQ

Thomas Willis(1621-1675)

Ao estudar a vida e a obra de Willis aparecen unha serie de nomes de gran significado para a historia da ciencia. As ideas de Bacon sobre o método científico, as leccións de Harvey sobre a circulación do sangue, o atomismo de Gassendi, as ideas de van Helmont, os traballos experimentais con Boyle, Lower e Hooke, algunha influencia de Silvio e o paracelsismo extraacadémico, poden considerarse como pezas crave para comprender o conxunto de achegas deste médico no terreo da anatomía, da fisiología, da clínica e patoloxía, e tamén da farmacología. Thomas Willis naceu en 1621 en Great Bedwin (Wiltshire). O seu pai serviu a varios nobres e despois estableceuse como labrador preto de Oxford. Os seus primeiros estudos realizounos nunha escola privada desta cidade.

En 1636 entrou como fámulo dun cóengo do Christ Church College, onde estudou artes liberais durante seis anos seguindo a tradicional orientación escolástica da Universidade. Willis comezou os seus estudos de medicamento o mesmo ano que comezou a guerra civil, en 1642, o que motivou que a súa formación durante esta etapa fose irregular. Entón o ensino que ofrecía Oxford era moi inferior á que se impartía nas universidades do continente. Ese mesmo ano (1642) Carlos I fixou a súa residencia en Oxford no Christ Church College. Acompañáballe William Harvey, o seu médico de cámara, quen puido impartir algunhas leccións e demostrar experimentalmente a doutrina da circulación do sangue.

Willis aprendeu de primeira man un dos feitos que imprimiron un profundo cambio ao medicamento. Tamén estivo moi influído polas ideas iatroquímicas que lle chegaron por dúas vías: o paracelsismo iatroquímico que tivo moito arraigamento no ambiente inglés, e polo eclecticismo que cultivaron figuras como Turquet de Mayerne. Este foi un dos responsables de que os medicamentos químicos penetrasen na farmacopea do Royal College of Physicians. En 1646 Oxford foi conquistado polos puritanos.

En decembro Willis obtivo o título de bacharel en medicamento. Houbo depuracións na universidade, prohibiuse o culto anglicano e as correntes tradicionais substituíronse por outras completamente renovadoras. Todo isto conduciu a que cara a 1648 Oxford convertésese no centro da chamada ?ciencia nova?, moi ligada aos puritanos e inspirada nas directrices de Bacon. Alí residiron durante unha década algúns membros do Invisible College, que se formou ao redor do Gresham College de Londres, que nos anos da restauración formaría o núcleo inicial da Royal Society. Entre estes podemos mencionar a John Wilkins, John Wallis, William Petty ou Robert Boyle.

Willis foise incorporando a este círculo de forma progresiva. Colaborou nos traballos anatómicos e fisiológicos de Petty que foi nomeado profesor de anatomía, e tamén asistiu ás demostracións que se facían no laboratorio de Boyle.

Traballaron con el en Oxford, Richard Coller e Robert Hooke. No entanto, Willis, moi próximo á igrexa anglicana, durante o período cromwelliano celebrou asembleas relixiosas na súa casa de Merton Street. Neste ambiente a filosofía natural aristotélica substituír polo atomismo de Pierre Gassendi, cuxas influencias foron importantes na obra de Willis. Outra figura destacada para Willis foi Walter Charleton, do Royal College of Physicians e tamén médico de cámara dos Estuardo.

Foi un dos seguidores de Van Helmont. En abril de 1657 Willis casou con Mary Fell, irmá de John Fell, Dean da Christ Church e vicecanciller; tiveron nove fillos. Tras a restauración monárquica en 1660 depurouse Oxford de elementos puritanos. A fidelidade de Willis á facción realista e anglicana valeulle o nomeamento de profesor de filosofía natural. Con todo, a formación adquirida situouno no polo oposto da tradición escolástica novamente instaurada.

En 1665 aceptou marchar a Londres a proposta do arcebispo de Canterbury Gilbert Sheldon, onde tamén acabaron chegando outros científicos. Pronto se converteu no núcleo central da ciencia nova. Willis acabou por ingresar na Royal Society en 1667. A súa esposa morreu en 1670 e dous anos máis tarde Willis contraeu matrimonio con Elisabeth Calley. En Londres a súa actividade médica práctica levoulle a ocupar case todo o seu tempo e proporcionoulle unha gran fortuna. Morreu en Londres a finais de 1675 a consecuencia dunha afección respiratoria. Foi enterrado na Abadía de Westminster. A obra de Willis adóitase dividir en tres etapas. A primeira ocúpaa o seu libro Diatribae duae (1659), no que expón as súas ideas iatroquímicas e a súa aplicación á doutrina das febres.

Sistematizó a teoría da circulación do sangue e outras de carácter fisiológico posteriores desde o punto de vista da iatroquímica. A fisiología de Willis, pois, recolle as ideas de Harvey ás que incorpora os achados de Pecquet, Rudbeck e Bartholin. Para el o fígado non desempeña papel algún na circulación.

A parte máis sutil do alimento, é dicir, spiritus e aqua, pasa directamente do tubo dixestivo a pórtaa. A parte máis groseira, en cambio, é convertida en quilo que pasa dos vasos quilíferos ao conduto torácico, e deste ás veas. Xa na árbore respiratoria, a sustancia alimenticia sufriría dúas fermentacións: unha nas veas que a converterían en sangue venosa, e outra no corazón, onde se transformaría en sangue arterial. Interpreta a febre como unha ?fermentación preternatural? ou alteración dos procesos fermentativos que provoca un movemento desordenado e unha efervescencia do sangue que alteran de varias formas o organismo. Diatribae contén excelentes descricións de tipo clínico e epidemiolóxico e unha especie de intención de fundamentar a patoloxía empíricamente, programa que madurou máis tarde Sydenham. Anticipouse tamén a este autor cun concepto de constitutio epidemica.

Willis elaborou unha concepción atomística bastante orixinal da fermentatio. Para el presentaríase esta tanto na materia viva como na inanimada e de forma especial cando os átomos do corpo en cuestión son moi distintos entre si. Os cinco elementos ou principios da materia cósmica resultan da diferenza existente entre os átomos. Estes correspóndense cos cinco niveis da destilación: spiritus, aqua, sulphur, sal e terra.

A segunda etapa céntrase nos seus estudos sobre o sistema nervioso e as súas enfermidades. Neste sentido a súa obra Cerebri anatome (1664) constitúe unha gran contribución á anatomía descritiva posterior a Vesalio, pois é unha investigación de conxunto da morfología nerviosa que abarca a anatomía comparada, a embriología e a anatomía patológica. Para iso utilizou a observación tanto macro como microscópica así como técnicas de inxección de sustancias coloreadas e solidificables; tamén recorreu á vivisección. Non traballou de forma individual senón que os resultados foron froito dun equipo composto por varios científicos. Moitos autores cren que supuxo o comezo dun achegamento interdisciplinar diferente ao coñecemento do sistema nervioso. En canto aos contidos podemos dicir que introduciu moitas precisións sobre o sistema nervioso vexetativo e unha clasificación dos nervios craniais en nove pares, que perdurou durante moito tempo. Describiu os corpos estriados, o tálamo, os corpos mamilares (denominados algún tempo ?glándulas de Willis?, a disposición arborescente da sustancia gris e branca do cerebelo, os cordóns paralelos do corpo calloso ou ?cordóns de Willis?. Nesta obra incluíu tamén a figura, xa clásica, do polígono que leva o seu nome(*) que xa fora descrito con anterioridade por Johann Jacob Wepfer, rompendo así para sempre coa idea galénica de rétea mirabile. Outro dos aspectos que se adoita destacar da obra é a doutrina da acción reflexa: ?Actio est reflexa quae a sensione praevia incitata illico reflectetur?. Dentro do tema das funcións Willis móstrase partidario da chamada ?teoría dos espíritos animais?, que se forman no cerebro mediante destilación a partir do sangue arterial. Despois, a través dos nervios, descenden aos territorios orgánicos e actúan como axentes de sensacións e de movementos. Para el a facultade do movemento voluntario aloxaríase na cortiza cerebral, a involuntaria no cerebelo, a memoria na sustancia branca e a sensibilidade nos corpos estriados. O texto utiliza por vez primeira o termo ?neurología?. Tamén publicou sobre a patoloxía do sistema nervioso na obra Pathologiae Cerebro et Nervosi Generis Specimen (1667), na que aborda especialmente o tema das enfermidades convulsivas, sobre todo a epilepsia. Tamén trata do escorbuto, enfermidade que explica como unha discrasia do sulphur e o sal no sangue, no sucus nerveus ou nos dous, que produce convulsións. No grupo das ?enfermidades convulsivas? Willis inclúe a histeria e a hipocondría. Neste tema enfrontouse con Highmore, que as reducía a afeccións cardiovasculares. O Specimen tamén contén dous apéndices importantes. Nun deles expón a súa teoría da ?incalescencia sanguínea?, que se basea na presenza no aire dun pabulum nitrosum, que é indispensable tanto para a respiración como para a combustión. No outro se ocupa da contracción muscular. En parte inspirouse nos traballos que realizou Stensen nos que demostraba que ligando a arteria aorta descendente paraliza as extremidades inferiores e que, cando se libera a ligadura, recobran o movemento. Así deduciu Willis que o sangue debía xogar un papel destacado na contracción. Ademais, os músculos máis vascularizados reciben máis sangre que a necesaria para a súa nutrición. Xa que logo, causa inmediata da contracción sería unha reacción química explosiva que se produce ao atoparse no interior das fibras musculares as partículas que integran o sangue e os ?espíritos animais? que achegan os nervios como vimos. Durante o repouso muscular, o lento aflujo de ?espíritos? iríase almacenando na oquedad das fibras tendinosas. A decisión previa a cada movemento voluntario enviaría cara aos músculos respectivos un golpe ou explosión de ?espíritos?, o cal, actuando como fulminante, faría saír dos tendóns o acúmulo, determinando así a contracción. Finalmente en 1672 publicou un libro sobre o ?alma animal? ou ?alma sensitiva? do home (De anima brutorum). Aínda que pareza un libro teórico e especulativo, tratou de apoiarse en investigacións realizadas en varias especies animais, con contribucións moi maduras sobre anatomía comparada. Para Willis o ?alma animal? era a parte máis sutil ou ?ignea? do sangue e dos espíritos animais, da que dependen as sensacións, os movementos e os impulsos. Pola contra, o xuízo e razocinio son facultades do ?alma racional? exclusivas do home e de carácter inmaterial fronte ao carácter material do ?alma sensitiva?. Neste esquema parece evidente a influencia de Helmont. A iatroquímica despraza as ideas mecanicistas do ?alma animal? e deriva nunha especie de vitalismo que acabará conducindo máis tarde ao animismo de Stahl.

Cando se altera o ?alma sensitiva? e tamén o ?alma racional? aparecen enfermidades nerviosas e mentais. Willis realiza unha das primeiras exposicións sistemáticas das enfermidades neuropsiquiátricas. Contén excelentes descricións como a das cefalalgias, os transtornos do soño, cómalos, a apoplejía, as vertixes, as parálises, a teima, os delirios e a melancolía, entre outros. A terceira etapa da obra de Willis correspóndese coa súa intención de elaborar unha farmacología con fundamentos modernos.

Así, entre 1674 e 1675 publicou Pharmaceutice rationalis, que aspira a aclarar o mecanismo de acción dos medicamentos no tubo dixestivo, no sangue e tamén nos órganos; para el é preciso que se coñeza con certeza a acción dos fármacos. Estuda os remedios eméticos, os purgantes, os diuréticos e os diaforéticos, entre outros. Cando se refire á medicación diurética menciona por vez primeira o sabor doce que presenta ás veces os ouriños, aínda que non pode explicar o por que. Considérase esta a primeira descrición europea da diabetes sacarina, un dos grandes temas da patoloxía química.

De forma indirecta o texto contén achegas de gran interese como a descrición da estrutura fina do estómago, da árbore respiratoria e os vasos sanguíneos

As obras de Willis exerceron en Europa unha gran influencia.

O movemento iatroquímico contribuíu a minar con bastante eficacia o galenismo aínda imperante. Con el perfílase xa unha química médica máis científica, máis próxima á medida ponderal e ao novo concepto de ?elemento químico?.

Doutra banda, tamén contribuíu a matizar ou a limar a iatromecánica máis doctrinaria achegando nocións químico-cualitativas. Preparou así mesmo a que ía ser a obra de tres grandes sistemáticos: Boerhaave, Stahl e Hoffmann, e en certa medida, o vitalismo ulterior.

Notas: IATROMECÁNICA: Intento especulativo e experimental de explicar o movemento biolóxico do corpo humano (e de todo ser vivo) ao modo como a mecánica racional do século XVII tratou de coñecer a natureza inanimada. Neste sentido distinguiríase entre ?unha forma xeométrica? da realidade (ou ben a forma xeométrica ideal á que pode ser reducida a realidade material), e a forza ou impulso en cuxa virtude mover esa forma.

IATROQUÍMICA: Intento especulativo e experimental de entender o movemento propio dos seres viventes reducíndoo a procesos químicos que acontecen no organismo. Neste caso distínguese tamén entre o ?proceso químico elemental? ou a ?forma elemental? das transformacións substanciais da materia viva, por unha banda, e a forza ou principio animador polo cal procréase e leva a cabo a operación química.

No Barroco ese proceso químico elemental chámase ?fermentatio? e debe ser entendido como ?transformación material de orde química?. Desde o punto de vista historicosocial a iatroquímica foi un fenómeno anglosaxón, neerlandés e germánico. Como sinala Laín, o protestantismo nacente inclinouse en medicamento cara á quimiatría; pola contra, o catolicismo permaneceu no galenismo ou tratou de renovarse desde a iatromecánica.

Test de Rorschach:
Análise de personalidade con manchas de tinta Que ves en cada mancha pode dicir moito de quen es Por Brenda Zaniuk, en 3 de Outubro de 2008
Os Test de Personalidade estudan os compoñentes afectivos dunha persoa e utilízanse para realizar unha avaliación cuantitativa dos procesos psíquicos que participan na organización da personalidade.
Existen diversos tipos de Test e cuestionarios que poden empregarse, un deles é o Test de Rorschach, un test proyectivo baseado no concepto de proxección que permite avaliar as diferentes interpretacións ante un estímulo.
Outro tipo de test proyectivo é o test h-t-p.
Este test foi desenvolvido polo psiquiatra suízo Hermann Rorschach (1884-1922) mentres cursaba os seus estudos de medicamento e realizaba prácticas en hospitais onde comezou a experimentar cunha adaptación dun xogo de nenos que, basicamente consistiu en 10 láminas de manchas simétricas de tinta (negras, vermellas ou de varias cores) sobre un fondo branco de tamaño estándar.
Rorschach complementou os seus estudos de medicamento coa Psicanálise, desde o seu traballo na clínica psiquiátrica de Zurích (baixo a dirección de Bleuer), publicando unha serie de artigos relacionados coas alucinacións, simbolismos sexuais, sobre a pintura e debuxos nun esquizofrénico.
Foron os seus traballos nos internados de Rusia (Krukowo), Waldau (Berna) e Herisau (Apenzell) os que lle permitiron profundar os seus coñecementos sobre psicopatología e clínica das enfermidades mentais utilizando técnicas proyectivas cos seus pacientes.
O test de Rorschach pódese aplicar aos nenos pero considerando as súas limitacións verbais para expresar o que ven nesas dez láminas con manchas de tinta que serán interpretadas por un profesional baseándose en orzamentos psicodinámicos (procesos primario e secundario, nivel de organización libidinal, mecanismos de defensa do eu, etc.).
Quen realiza o test é invitado a responder sobre que imaxes atopa nas manchas que serán exhibidas da unha e en orde especial.
Nun primeiro nivel analízanse as respostas globais en relación aos detalles, importancia dos detalles brancos, calidade dos determinantes formais, respostas cinestésicas e de cor (definen a resonancia íntima: extrovertido, introvertido, ambigüo ou coartado) e respostas totais por lámina. No segundo nivel analízanse a natureza dos procesos psíquicos que articulan o nivel perceptivo co imaxinativo.
Dado que este test é unha técnica poyectiva de psicodiagnóstico, utilízase frecuentemente para avaliar a personalidade que xorde espontaneamente ao momento de recoñecer unha figura entre as manchas de tinta que son sumamente ambiguas e desestructuradas.
É no proceso de recoñecemento que o psicólogo pide ao suxeito en avaliación que de sentido a esas manchas, respostas que axudarán ao profesional a establecer ou contrastar unha hipótese achega do suxeito en avaliación.
Dado que as vagas figuras das manchas son amplamente suxestivas, este test é utilizado no campo xurídico forense para detectar trastornos psicolóxicos en delincuentes. Como en todo test psicolóxico non só as respostas que dá o suxeito son importantes senón que ademais téñense en conta moitos outros factores para a análise e diagnóstico profesional.
Estes compoñentes fan moito máis difícil a posibilidade de enganar ao entrevistador para desviar o perfil que obterá. Algúns dos criterios usados para avaliar as respostas son: ?

Tempo de latencia; e refire á vez que demora o individuo en dala primeira resposta a cada lámina que lle é presentada. ?

Posición. Como o ve respecto da posición da lámina: se rota a lámina para atopar unha figura, se a analiza desde a súa posición orixinal ou que ángulo de rotación elixe. ?

Localización. Onde vai o que detalla; pode tratarse da mancha completa, fixarse só nun detalle ou nun espazo en branco. ?

Forma. Como é a calidade do percibido: rica en detalles, forma ben definida, forma vaga. ?

Movemento. Se o percibido parece estar en movemento ou sendo movido por algunha forza ou, pola contra trátase dunha figura estática. ?

Cor. Se fai referencia á cor da imaxe que identifica. ? Categoría. Pode ver unha forma humana, animal, obxecto ou os seus derivados. Outras categorías adoitan considerarse aparte, talles como paisaxes ou respostas de carácter sexual.

O test de Rorschach é moi popular e non só o vemos nas películas senón que, probablemente, realizámolo nalgunha entrevista laboral, consulta psicolóxica ou determinadas avaliacións de admisión como as que realizan os postulantes a integrar o corpo de policía, militares e outros, onde é importante coñecer a personalidade do suxeito.
Actualmente o Test de Rorschach pódese realizar utilizando un software para a fácil implementación do mesmo nun pre-laboral ou un psico-diagnóstico non moi comprometido.
O software chamado Siglaror contén unha base de datos con máis de 23 mil interpretacións distintas, localizadas e codificadas con frecuencia estatísticas sobre unha mostra representativa da poboación adulta normal, pero o mesmo non pode substituír ao profesional, senón axudarlle.
O software é capaz de analizar as similitudes cunha eficacia bastante alta pero é imposible que contemple os dous restantes planos da análise que resultan dúas dimensións moi importantes, pois, como di Alicia Passalacqua, presidenta da Asociación Arxentina de Psicodiagnóstico de Rorschach respecto da visualización dun murciélago na lámina da mancha negra, ?Ten que haber unha correspondencia coa forma do murciélago na realidade; con como se fixou esa forma na memoria do suxeito; e, finalmente coa forma da mancha.
Se hai correspondencia das tres dimensións, hai boa calidade formal?. Saber que se ve e por que se ve iso e non outra cousa que pode ser máis obvia ou esperable é fundamental, case tanto como a asociación de cores, pois cada cor ten un compoñente importante na conformación das figuras: o vermello está relacionado á agresividade e os impulsos máis primitivos vinculados a unha reacción fisiológica. As manchas con cores pasteis aluden a cuestións afectivas e as negras atenden á parte máis profunda da personalidade.
Sen dúbida a aplicación deste test ten múltiples usos e é por iso que resulta tan común e popular a súa práctica; non só permite inferir a personalidade do suxeito avaliado senón os seus compoñentes emotivos, a súa intelixencia, creatividade, inclinación sexual, a capacidade de relacionarse con outras persoas e, como mencionamos, as súas características psicopatológicas.

inauguro unha nova seccion-irei seleccionando noticia dende diferntes perspectivas e opinions

¿ E TI QUE OPINAS?

Bioxenetica experimentada en bebes peruanos 29-07-06 Por Zafa A empresa estadounidense VENTRIA, experimentou un dos seus produtos biogeneticos en 134 nenos peruanos. Coincidentemente estes meses apareceron preto de 10 casos de mortes en niñxs en hospitais publicos, todos casos moi confusos. VENTRIA BIOSCIENCE: A EMPRESA CUESTIONADA Ventria Bioscience é unha empresa biotecnológica estadounidense, que cultiva en cepas de arroz modificadas con xenes humanos. un fármaco contra a diarrea. Desde os seus inicios atopouse coa oposición das empresas alimenticias, granxeiros e ecoloxistas en todo o mundo. O impulso de Ventria non ten carácter humanitario de ningún tipo, os seus plans ambiciosos para engadir o seu produto ás fórmulas infantís, ten sustento nun mercado anual de 10.000 millóns de dólares. Ata hoxe os principais fabricantes demostraron pouco interese no uso de ingredientes alterados xeneticamente. O xefe executivo de Ventria, Scott Deeter. di que Ventria poderá vencer os receos dos fabricantes e consumidores cando se demostre que os produtos da compañía son beneficiosos, aínda que o tempo de proba siga custando a vida de bebes pobres nados enfermos de nais que non teñen apoio do Estado nin bo seguro social na época de xestación e que xeralmente viven na desnutrición e o desemprego. Tras 15 anos de investigacións, a Food and Drug Administration (FDA) non aproba aínda os ?produtos farmacéuticos feitos por plantas (PMPs). Por diversos motivos os PMPs non pasaron a proba para a súa aprobación en parte por presións da industria alimentaria, estritas regulacións, dificultades técnicas oposición de consumidores e agricultores, En Estados Unidos non existen requirimentos que obriguen a advertir nas etiquetas que o produto contén ingredientes xeneticamente alterados. Que sucederá co consumidor peruano que acceda a eses produtos estadounidenses libremente debido ao TLC ? En Perú non temos a suficiente información do daniño que son os organismos xeneticamente modificados ou transgenicos. A Fundación Sociedades Sustentables denunciou a existencia de cultivos farmacéuticos en Chile que ten 2 hectáreas do arroz transxénico de Ventria. Devandita empresa ten entre a súa Staff ao Medico Chileno Pablo Valenzuela que aparentemente é o lazo con Perú. EXPERIMENTANDO EN PERU, CON RECIEN NADOS. Ventria decidiu experimentar en hospitais peruanos, debido á falta de regulacións e de ética na rama da biogenética, sendo esta a primeira vez na historia medica que ditas probas realízanse a nenos recentemente nados. A principios de maio, en San Francisco a doutora peruana Nelly Zavaleta da organización privada Instituto de Investigación Nutricional patrocinada por Ventria presentou datos durante a reunión das Sociedades Pediátricas Académicas. Mostrou que o número de nenos hospitalizados en Perú por mor de serios ataques de diarrea recuperáronse rápido ? 3,67 días contra os 5,21 normais ? se a solución deshidratante cos que se lles alimentou contiña o po. Silvia Riberio dinos: ?A proba duro 48 horas en hospital, con dúas visitas de seguimento nos seguintes 15 días. Divididos en tres grupos, ao primeiro tratar cun soro de rehidratación oral (SRO) de glicosa; ao segundo con SRO a base de arroz, e ao terceiro co mesmo SRO a base de arroz, engadíndolle lactoferrina e lisozima recombinantes. ? O Instituto de Investigación Nutricional é unha institución privada sen fins de lucro, recibiu o 19 de Xullo do 2005 unha doazón da empresa Ventria Biocience consistente en dous vultos de produtos farmacéuticos, materiais de laboratorio e equipos médicos, por un valor de 6.697 dólares, para actividades que beneficien á poboación infantil máis deprimida do país, de acordo a información obtido polo Sistema Peruano de Información Xurídica. O Instituto recibe ademais o apoio doutras empresas transnacionales farmacéuticas como son Abbott, Wyeth - Ayerst Research, Ross Laboratories, GlaxoSmithKline Biological, Merck Sharp